‘Zo, die liggen er in.’ Zoon (13) ploft naast me op de bank alsof ie zojuist z’n kinderen op bed heeft gelegd en eindelijk rust heeft na een lange dag werken. In werkelijkheid heb ík net beide dochters (9 en 14) in bed gebonjourd. Voor de een was het bedtijd qua vermoeidheid, voor de ander qua humeur.
‘Ja, super chill, ik ga je zien!’ Dochter (14) maakt nog even een gesprek af terwijl ze het portier openzwaait.
In mijn jeugd, die zich grotendeels in het rustieke Twente afspeelde, zei je nooit tegen elkaar wat je precies dacht. En wat je voelde, vond al helemaal niemand relevant. Voelen, dat deed je op vrijdag om één uur ’s nachts achter de kerk naast de brommers.
Toen dochter (12) in september naar de middelbare school ging, verkeerden ex en ik in de naïeve veronderstelling dat alleen zij naar de middelbare school ging. We dachten zelfs, heel gek, dat we wat verder van het schoolgebeuren af zouden komen te staan. Je gaat immers niet meer brengen en halen en op ouderavonden in een kring zitten zemelen over de bestemming van het schoolreisje. Dat dachten wij dus.
‘Wat is een Bonas moeder?’ We zitten aan tafel en jongste (6) kijkt mij vragend aan. ‘Bonas moeder? Hoe bedoel je?’ vraag ik. Dochter legt uit: ‘Nou bij ballet zei Isa tegen mij dat haar eigen moeder haar niet kon ophalen en dat nu de vriendin van haar papa kwam. En die heet Bonas moeder.’